Маърака кунида мусулмонларга Имом Маҳдий ва Исо пайғамбар алайҳимассалам пешволик қилишади, яҳудийларга эса бир кўзли Масиҳ Дажжол бошлиқ бўлади... Ибн Ҳажар раҳимаҳуллоҳ айтади: «Яҳудийларга қарши жанг қилишдан мурод: бу қачонки, Дажжол чиқиб ва Исо тушган вақтда содир бўлади».(«Фатҳул Борий», 6/610) Ибнул Мулқин айтади: «Ҳадисдаги: «Яҳудийларга қарши жанг қиласизлар», деган сўзидан мурод: Исо нозил бўлган вақтдир, ўша вақтда мусулмонлар у киши билан бирга бўлади. Яҳудийлар эса Дажжол билан бирга бўлади».(«ат-Тавдиҳ ли-шарҳил жомеъ ус-саҳиҳ», 17/663)
Дажжол ер юзини кезиб яҳудийлар билан то Фаластиндаги Луд шаҳрининг дарвозасига келганда дарвоза ёпиқ бўлади. Дарвозанинг нариги тарафида Исо алайҳиссалом мусулмонларга дарвозани очишга амр қилади, дарвоза очилганда Дажжолнинг кўзи Исо алайҳиссаломга тушган заҳоти; у сувда эриган туздай эрий бошлайди ва қочади, яҳудийлар урушга қуролланган бўлади ва уларнинг аксари жангсиз енгиладилар; чунки ҳар бир кофир Исо алайҳиссаломнинг нафасини ҳидлаганида ўлади...
Ваниҳоят Исо алайҳиссалом Дажжолни Луд шаҳри дарвозасининг шарқий тарафида қатл қилади: «..., Қачонки Аллоҳнинг душмани у кишини кўрганида, худди туз сувда эригандай эришни бошлайди, агар уни тек қўйса эди то ҳалок бўлгунча эриб битарди. Лекин Аллоҳ - уни унинг қўли билан ўлдиради ва уларга унинг найзасидаги қонини кўрсатиб қўяди».(Муслим, 2897) Чунки у худо эмас, оддий башар эди: «..., уни қувиб токи унга Луд дарвозасида етиб олиб ўлдиради».(Муслим, 2937)
Яна бир буюк аломатлардан Исо алайҳиссаломнинг нафасидир: «Кофир учун унинг нафасининг ҳидини сезиши ҳалол бўлмайди, магар ўлади. Унинг нафаси қараши тугайдиган жойда тугайди»,(Муслим, 2937.) ер юзидаги кофирлар Исо алайҳиссаломнинг нафасининг ҳидини нафасларида сезган вақтда ҳалок бўлишлари ҳақиқат, кофирлар учун Аллоҳ таоло тарафидан Исо ибн Марямга берилган буюк интиқомдир, кофирлар у кишига яқин келолмайди, магар уларни кўрганда кофирларнинг жони чиқиб кетади, буни пайқаган кофирлар ҳар тарафга қоча бошлайди, уларнинг етук қурол-аслиҳалари ҳам ҳимояланишдан яроқсиз бўлади. Ва қолган ва қочган яҳудийларни ҳам мусулмонлар қаерда топса ўлдирадилар, ҳаттоки жонсиз-жамодатлар мусулмонларга яҳудийларни ўлдиришга ёрдам бериб гапиради. Аҳмад ибн Абдулҳалим раҳимаҳуллоҳ айтади: «Исо алайҳиссалом билан бирга бўлган мусулмонлар уларни ўлдиради. Ҳаттоки дарахт ва тошлар: Эй мусулмон! Мана бу ортимдаги яҳудийдир, кел уни ўлдир, дейди».(«ал-Жавобус саҳиҳ лиман баддала динал Масиҳ», 2/30)
Ҳадисда: «Токи мусулмонлар яҳудийларга қарши жанг қилгунларича соат-қиёмат қойим бўлмайди. Бас, мусулмонлар яҳудийларни ўлдиради, ҳаттоки яҳудийлар тош ва дарахт ортига яшириниб олади. Шунда тош ва дарахт айтади: Эй мусулмон! Эй Аллоҳнинг қули! Мана бу ортимдаги яҳудийдир, кел уни ўлдир. Магар ғардақ (дарахти) мустаснодир. Чунки у - яҳудийларнинг дарахтидир».(Муслим, 2922) Ибн Ҳажар раҳимаҳуллоҳ айтади: «Қиёмат соатига яқин оят-мўъжизалар пайдо бўлади, шулардан жамодатлар гапириши, дарахт, тош каби. Зоҳири бу нарсалар ростдан гапиради».(«Фатҳул Борий», 6/706)
Бу урушдан кейин - Аллоҳ таолодан паноҳ сўраб, Дажжолдан қочиб, фитналардан қутилиб қолган, яширишга имкон топган жойларда сақланган мусулмонлар ҳам Исо алайҳиссаломнинг олдига кела бошлайди: «Кейин Исо ибн Марямга бир қавм келади, дарҳақиқат Аллоҳ уларни ундан сақлади, бас у юзларини силайди ва уларга уларнинг жаннатдаги даражаларини айтиб берди».(Муслим, 2937)
Исо алайҳиссалом у куни одамлардан фақатгина ислом динини қабул қилади, бошқа динни рад қилади, фақат ва фақат ислом динига амал қилган мусулмонлар яшайди холос. Мана шу Аллоҳ таоло суйган ҳақ ва ботил ўртасидаги адолат билан ҳал бўладиган келажакдаги кутилган кунлардир. Ва Исо алайҳиссалом ерда қолган муддатда Аллоҳнинг китоби ва Расулининг суннати билан бошқарув олиб боради, Расулуллоҳ соллал-лоҳу алайҳи ва саллам айтади: «Жоним қўлида бўлган Зотга қасам, шубҳасиз сизларга Ибн Марям адолатли ҳакам бўлиб нозил бўлишига жуда яқин қолди. Бас, у ҳочни синдиради, тўнғизни ўлдиради, жизяни бекор қилади».(Бухорий, 2222. Муслим, 155) Аллоҳ таоло Ўз ишида ғолибдир: «Ва Аллоҳ Ўз ишида ғолибдир ва лекин аксар одамлар билмайдилар».(Юсуф: 21) Ва У Зот динини охиригача етказгувчидир: «Магар Ўз нурини тўлиқ-батамом бўлишини истайди, гарчи кофирлар ёқтирмаса ҳам».(Тавба: 32)
Мусулмонлар учун у олтин асрда пайғамбарларнинг улул аъзмларидан(Улул аъзм - матонат эгалари: Муҳаммад, Иброҳим, Мусо, Исо, Нуҳ алайҳимуссалом. (Аҳзоб: 419 оятга қаранг).) бўлган, қиёмат аломати бўлган Исо алайҳиссалом имом бўлади: «Ва аниқки у (Исо) соат-қиёмат учун бир илмдир, албатта».(Зухруф: 61) Бир тасаввур қилинг! Матонатли Исо ибн Марям алайҳиссалом билан биргаликда енга катта фитнакаш Дажжол ва яҳудийларга қарши жанг қи-лишдан шарафлироқ иш борми?! Ҳамда бу ишнинг оқибати-ниҳояси мусулмонлар фойдасига ғалаба билан битади: «Аллоҳ: аниқ-ки Мен ва расулларим билан шубҳасиз ғолиб чиқаман, деб ҳукм қилди. Аниқ-ки, Аллоҳ кучлидир, азиздир».(Мужодала: 21)
Ўшанда тош-у дарахт, балки ер-у кўк мусулмонларни ғалаба билан олқишлайди. Ҳалок бўлган Дажжол ва қолган кофирлар учун: «осмон ва ер (аза тутиб) йиғламади ҳамда (улар тавба учун) муҳлат берилганлардан бўлмадилар».(Духон: 29) Ва бундай адолатли жанг улардан кейингиларда бўлмайди, худдики Аллоҳ таоло тақдири билан ушбу икки муборак уруш билан сўнгги илоҳий жиҳод қандай бўлишини бутун оламга кўрсатиб қўйгандай. Ва шариатида жиҳод амри бўлмаган Исо алайҳиссаломга жиҳодда қатнашиш шарафини бергандай! Аниқ-ки, бунинг ҳаммаси Аллоҳнинг йўлида қилинган бўлади, у кунда мусулмонлар Аллоҳ таолонинг калимаси олий бўлиши учун тоза кураш олиб борадилар: «Ким Аллоҳнинг калимасигина олий бўлиши учун урушса, бас, у Аллоҳ йўлидадир».(Муслим, 1915) Токи душман тугагунча урушдан қайтмайдилар, худди ҳадисда айтилганидай: «Сизлар ўзларингизга душман йўқ, деб айтяпсизларми? Сизлар токи яъжуж ва маъжуж чиққунгача душман билан урушасизлар...».(Аҳмад, 22331)
Маъракадан кейин:
Шундан кейин Исо алайҳиссалом мусулмонлар билан Жума намозни адо қилади, ғаниматни мусулмонларга тарқатади, лекин унга муҳтож одам бўлмайди ёки уларнинг қийматсизлигини мусулмонлар тушунгани учун қабул қилмайди, Исломдан бошқа дин қолмагани учун ҳеч кимдан жизя ҳам, солиқ ҳам олмайди, аҳли китоблардан уни пайғамбар эканлигини билиб ишонганлар эса унга иймон келтириб бизнинг умматга қўшилади-лар... Ҳофиз ибн Ҳажар раҳимаҳуллоҳ айтади: «Дин битта бўлиб қолади, жизя тўлайдиган аҳли зимма ҳам қолмайди».(«Фатхул Борий», 6/568) Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам айтади: «Исо ибн Марям нозил бўлади; тўнғизни ўлдиради, ҳочни яксон қилиб-ўчиради, унга намозга (жумага) жамоат тўпланилади, мол-мулкни беради, ҳаттоки ҳеч ким қабул қилмайди, харож олишни (жизяни) бекор қилади, ...». Ровий айтади: кейин Абу Ҳурайра тиловат қилди: «Ва аҳли китобдан: фақатгина у билан унинг ўлимидан олдин аниқ иймон келтирадилар, албатта. Ва қиёмат кунида уларнинг устидан гувоҳ бўлади»,(Нисо: 159) (ровийлардан) Ҳанзала аниқ даъво қилиб айтди-ки: «у билан унинг ўлимидан олдин аниқ иймон келтиради», яъни: Исо, деди».(Аҳмад, 7903, 7273, 7681, 10661, 10974. Имом Аҳмаднинг «Муснадида» барчаси саҳиҳ санад билан келган. Ҳадиснинг асли Саҳиҳ Муслимда, 1252) Бошқа ривоятда Абу Ҳурайра розиаллоҳу анҳу: «хоҳласангиз ўқинглар»,(Бухорий, 2222. Муслим, 155) деб мазкур оятни ўқигани айтилган.
- Аҳли китобларга келсак...
Аммо, яҳудий ва носороларга келсак, улар ҳам бу уруш бўлишини кутмоқда ва уни Армагедон, деб биладилар, насронийлар Исо Масиҳни кутмоқда, яҳудийлар эса Мессини яъни Дажжолни, уларнинг илк қадами Исроил давлати қурулишидан бошланади, яҳудийлар ва насронийлар бир-бирига Армагедон эътиқодига бўлган иймонларини ўз фойдаларига кўра шижоатлантиради, улар учун келажак қутқарувчисини кутиб олиш учун Фаластинда ўз давлатларини қуриб олишлари лозим, бу йўлга ғарб сиёсатига асос солганлардан бири яҳудий бўлган муфаккир Лубийнинг фикрига кўра ҳаракат қиладилар, гўёки уларнинг ушалмас орзуларига кўра биз-мусулмонлар бу урушда мағлуб бўламиз эканмиш, чунки биз улар учун ёмон одамлармизда! Агар насронийлар бироз оқилона фикр юритсалар яҳудийлар Исони кутмаётганини билар эдилар, ваҳоланки Исо алайҳиссаломни ўлдирмоқчи бўлган эдилар, унга куфр келтирган эдилар, онасига ҳам ифтиро қилган эдилар, шунинг учун Аллоҳ таоло уларни ғазабга учраганлар деди, шунга ақли етмаган насронийлар эса адашганлар бўлди. Муҳаммад ибн Абу Бакр раҳимаҳуллоҳ бу борада улар билан шайтон қандай ўйнашганини айтади: «Улар билан қурган ўйинларидан: улар Пайғамбар Довуд алайҳиссалом авлодидан келадиган бошлиқни кутади, агар лабларини дуо билан шивирлаб қимирлатсамиш барча умматлар ўлармиш. Уларнинг даъвоси бўйича уларга ваъда қилинган ва кутилаётган адашган Дажжол Масиҳдир, унга эргашганларнинг энг кўпи улардир. Исо ибн Марям ҳидоятланган Масиҳ эса уни қатл қилади, улардан бирор киши тирик қолмайди. Учта уммат ҳам охир замон-да келадиган кутилаётган битта шахсга мунтазирлар, улар у ҳақида барча динларда ваъда қилинган, аммо мусулмонлар Исо ибн Марям алайҳиссалом осмондан нозил бўлишини кутмоқда, у ҳочни синдириш, тўнғизни ўлдириш, душманлари бўлган яҳудийларни ўлдириш ҳамда унга ибодат қилган насронийларни ҳам ўлдириш учун келади, яна улар набавий аҳли байтига мансуб бўлган Маҳдийнинг чиқишини ҳам кутяптилар, у зулмга тўлган ерни адолатга тўлдиради».(Муҳаммад ибн Абу Бакр, «Иғосатул луҳфон», 2/338)
«Пайғамбарлар Масиҳи Дажжолдан огоҳ қилганига ва яна пайғамбарлар Довдунинг авлодидан Масиҳ (Исо) ҳақида башорат берганига - мусулмонлар, яҳудийлар ва насронийлар ҳам иттифоқ қилган. Шунингдек Залолат Масиҳи ҳали келмаганига ва Ҳидоят Масиҳи келишига ҳам ит-тифоқ қилганлар. Сўнгра мусулмонлар ва насронийлар у Исо эканига иттифоқ қилганлар, яҳудийлар эса у (кутилган қутқарувчи) Довуднинг авлодидан бўлишига иқрор бўлсалар-да, буни инкор қилди, чунки улар айтишадики: унга барча иймон келтиради, деб (яъни шу даражада ҳамма ишонадиган бўлиши шарт). Насронийлар: у юборилди ва яна-келади, деб иқрор бўлганлар, лекин қиёмат куни, деб айтадилар; одамларнинг амалларига жазо-мукофат бериш учун. Аммо, мусулмонлар пайғамбарлар хабар берган кўринишда иймон келтирдилар, бу-иймон расулларнинг охиргиси бўлган соллаллоҳу алайҳи ва саллам хабар берган нарсага мувофиқ тарздадир: «ичингиза Ибн Марям нозил бўлиши яқин қолди»,(Аҳмад, 7269. Яна Бухорий, 2476, 2448. Муслим, 155) ва бу Аллоҳ таолонинг ушбу сўзига тафсирдир: «Ва аҳли китобдан: фақатгина у билан унинг ўлимидан олдин аниқ иймон келтирадилар, албатта»,деган. Бу унинг аҳли китоблардаги сифатларидан, лекин насронийлар уни қиёмат куни, деб ўйладилар, худди биринчи келишида хато тушунганларидай, чунки уни Аллоҳ, деб гумон қилдилар. Яҳудийлар унинг биринчи келишини инкор қилдилар ва уни башорат берилган киши ҳам эмас, уни яна қайта қайтиб келадиган ҳам эмас, деб гумон қилдилар. Натижада бошқасини кутадиган бўлиб қолдилар. Биринчи марта юборилганда уни ёлғончига чиқардилар, иккинчи бор келганда; ер юзидаги барча унга иймон келтиради, яҳудий ё насроний ҳам, магар ўлдирилган ва ўлганлар мустаснодир, кейин уларнинг ёлғонлари фош бўлади. Қачонки ушбу уммат ичига нозил бўлганда, у билан Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи ва саллам ўртасида бошқа ҳеч кимнинг ўртасида бўлмаган алоқа вужудга келади, шунга кўра айтганки: «Ибн Марямга одамларнинг энг ҳақлиси-яқини менман. Мен билан унинг орасида бирорта пайғамбар йўқ». Ривоят қилинишича: «Мен бошида Исо охирида бўлган уммат қандай ҳалок бўлсин!» - дейилган».
Умар Шоҳирнинг (ҳафизаҳуллоҳ)
"ФAЛAСТИН ўтмиш ва келажак" китобидан
