Маълумки бугунги кунларимизда ҳам мусулмон уммати яҳудийларнинг ҳийласи ва макрларидан кўп озор чекмоқда, балки аксар инсоният ҳам, олдин ўтган мусулмонлар ҳам худди мана шундай ҳийла ва макрлардан озорланган эди: «Сизлардан олдин китоб берилганлардан ва ширк келтирганлардан кўп озор эшитасизлар аниқ ва агарда сабр қилиб ҳамда тақво қилсангизлар, мана бу ишларнинг матонатидир».(Оли Имрон: 186) Лекин, аввалги муҳожир ва ансорлар ҳамда уларга чиройли равишда эргашган мусулмонлар бундай душманликни жони ва молини фидо қилиб бўлса ҳам умматдан тез бартараф қилишга киришган ва эришган, шунинг учун Аллоҳ таоло уларни мақтади ва жаннатдаги ажрларидан хабар берган: «Муҳожир ва ансорлардан бўлган аввалги ўтганлар ва уларга чиройли эргашганлар; Аллоҳ улардан рози бўлди ва улар ҳам Ундан рози бўлди ва уларга остидан анҳорлар оқиб турадиган жаннатлар тайёрлади, унда абадий ҳолида қолувчилардир, мана шу буюк ютуқдир».(Тавба: 100) Шунингдек, Форуқ Умар ибнул Хаттоб розиаллоҳу анҳунинг васиятларидан бирида «муҳожир ва ансорларга эргашишни васият қилгани»,(Аҳмад, 363) саҳиҳ санад билан ривоят қилинган, токи кейинги мусулмонлар уларга ўхшаб азиз бўлишлари учун.
Афсус... бугунги аянчли ҳолатга келишимизга сабаб ислом оламида динга яхши амал қилмаслик бўляпти, ислом уммати бизга тушган Қуръони каримнинг кўрсатмаларидан ва илоҳий ҳидоятдан аввалгилар амал қилгандай яхши амал қилиб фойдаланмагани бунга очиқ сабаб бўляпти, Аллоҳ таоло бундан биздан аввалгиларни ҳам огоҳ қилган
эди: «Сизларга иймон келтиришларини умид қиласизларми?! Дарҳақиқат, улардан бир тоифаси Аллоҳнинг каломини эшитардилар, сўнгра ўзлари билган ҳолларида унга ақл юритганларидан кейин уни таҳриф қилардилар. Агарда иймон келтирганларга йўлиқсалар: иймон келтирдик, дедилар. Ва агарда баъзиларига (бориб) баъзилари холи қолса: уларга Аллоҳ сизларга очиб берган нарсани; у билан Раббингизнинг ҳузурида сизлар учун ҳужжатлашиш учун айтасизларми?! – ақл юритмайсизларми? Ахир билмайдиларми; Аллоҳ улар яшираётган ва ошкор қилаётган нарсани билади-ку!».(Бақара: 85-87)
- Ташхис: Энг тўғри ташхис мана шу юқорида айтилган ташхисдир; бугунги уммат аввал ўтган солиҳлари каби нур бўлиб тушган илмлардан фойдаланганларидай тўғри фойдаланмагани учун, гуноҳлардан тақво қилмагани учун; яҳудийларнинг айёрлиги ва макрлари қаршисида ўз ватанларида ҳам, туғулган ўлкаларида ҳам – ярамас ҳолатда динланганлари сабабидан кўп мағлуб бўляпти, ҳатто улардан курашиш учун янги пайдо бўлаётган исломий жамоатлар ҳам ютуққа эришолмаяпти, мана шу баҳони бериш бугунги ҳақиқатга тўғри-дуруст ташхис бериш учун тан олиш лозим бўлган ҳақиқатдир, бундан кейин ўзимизни тузатишга, ихтилофни бас қилиб бирлашган ҳолда аввалгилар тутган ислом йўлига қайтишга жиддий киришиб динимизга имкон қадар тўлиқ қайтишимиз лозим бўлади... Айтилган ушбу танқид тузалишимизга шифо бўлсин, дард эмас, таассуб эмас! Чунки бу танқид динимизга келган мусибатни кетказиш учундир, ҳақиқий мусибат динга келга мусибатдир, хатарлиси ҳам динга келган мусибатдир, шунинг учун Муҳаммад ибн Абу Бакр айтган: «диний мусибатдан бошқа ҳар қандай мусибат енгилдир, балки унинг ҳақиқати неъматдир, лекин ҳақиқий мусибат диндаги мусибатдир».(«Мадорижус соликин», 1/306)
Яҳудийлар ҳали ҳам ўз макрлари ва айёрлиги билан бу умматни динидан адаштиришни кўздан чиқармаган ва чиқармоқчи эмаслар... Бугунги мусулмонлар аввалги мусулмонларга ўхшаб китобини қалқон ва қурол каби тутгандай тутмаслиги учун, мусулмонлар ўз динида душман бўлган душманларига қарши курашмаслиги учун; уларнинг китобидан, суннатидан, араб тилидан, исломий фиқҳидан чалғитишга бўлган ҳаракатларини ва ўртага солаётган гиж-гиж ихтилофларини ҳали ҳануз тарк қилмаган, умуман айтганда бизга қарши турли режалари кўп!
Чунки улар аниқ биладилар-ки; бу уммат ҳақиқий куч берадиган манба- сидан чалғиса ва маърифат кучидан айрилса; оёқларида тик туролмайди... ва ҳар ким динидан ва унинг асосларидан чалғиса, билингки; ундайлар билган ёки билмаган ҳолда яҳудийлар ва мушрикларнинг ноғорасига ўйнаган бўлади, шайтонга алданган бўлади, гарчи буни ўзи хоҳласа ҳам, ёки хоҳламаса ҳам. Чунки иймон келтирганларга энг адоватлиси улар-
дир: «Иймон келтирганларга – одамлардан энг ашаддий адоватлиси яҳудий ва ширк келтирганлар, ...».(Моида: 82)
Токи бу уммат ўз вужудини соғлом таъминлайдиган, куч ва ҳукмронлигини кафолатлайдиган: ҳақиқий дин, чинакам иймон, соф ақийда, илоҳий манҳаж ва қонуни шариат бўлган ягона ҳақиқатдан чалғиб юрар экан, яҳудий сифатлар бу умматнинг бирлигига, тинчлигига, омонлигига совуқлик солиб турадиган қора булут каби тепасида тураверади, шайтонлар каби васваса қилаверади, токи исломдан мусулмонларни қайтармагунларича тўхтамайдилар: «улар куфр келтиргандай сизлар ҳам куфр келтириб баробар-тенг бўлишингизни ёқтирдилар, ...».(Нисо: 89)
Бугун яҳудийларнинг кўпгина давлатлар ичида ўзига яраша тутган муҳим ўринлари бор, улар билан иқтисодий алоқалари бўлгани учун ҳамда аҳоли билан турли қатламларда, турли йўналишларда алоқа қилиб боғла- нишни билгани ва улар ичига устакорлик билан киришишни тушунгани учун; халқ ичида юзларини алиштириб силлиқ сизиб юрадилар, ҳатто уларнинг адовати мусулмонларга ҳам кўринмай қолган, асл сабаб мусулмонларда оқ-қорани ажратиш ҳисси емирилиб кетгани учун ва ўз динларида яшнаб яшаб ва етишиб пишмагани учундир.
Баъзи ислом ўлкаларида пайдо бўлган «маданий ислом», деб кириб келган янги тушунча соф ислом тушунчасидаги лойқа бир қоришиқликдир, мана шу эътиқодда бўлган мусулмонларнинг кўпайиши билан оқ қорани ажратишга яроқсиз ҳолатга келмоқдалар, гўё ислом динида ғайридинлар билан ҳар қандай мақомда тил топишади, деб биладилар, худди: миллатлараро ўртадаги келишув борлиги, ватандошлик ҳуқуқи тўсқинлик қилиши ва бугунги муомалани боғлаб турувчи асл нарса пул, деган тушунчага бориб қолганлар. Агарда улар чинакам мусулмонларга қарши келиб қолса, мусулмонлар билан бундай алоқаси бўлмас эди, албатта, бу сўз чиндан бир кун кучга кирса; шубҳасиз ҳолатимиз ўзгариб бошқача бўлади, худди аввалги мусулмонлар яшаган ислом низомидаги адолатли кунлар каби!! - Мана шу сабаблардан келиб чиқиб яҳудий ва уларнинг ҳамтавоқлари бугунги заиф ҳолатимиздан фойдаланиб динимизга шубҳалар киритиб ва орамизни ихтилофлар билан қориштиришни ҳам фурсат билдилар.
Улардан айримлари мусулмонлар ҳақида яхши айтилган сўзларни тинглаб ундан таъсирланган бўлса-да, яна бошқаларида эса жирканч хид анқиганидай нифоқ тарқалиб туради. Мадинада ҳам Набий соллаллоҳу алайҳи ва саллам яҳудийларга нисбатан чора кўришда жорий қилиниши лозим, деб билган ишларидан бири: «мусулмонлар сафидан яҳудийларнинг макрини йўқ қилиш»га бўлган кўрсатмаси эди, шу пайт уларни мудофа қиладиган мунофиқлардан тарафкашлари пайдо бўлди: «Мадинада миш-миш тарқатадиганлар»,(Аҳзоб: 60) ана улар эди! Бу ҳақида Бани Қайнақодан Абдуллоҳ ибн Убай ҳақидаги ҳадисда айтилган. Ва унинг Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламга бўлган ғаламизлиги ҳам.
Душманларимиз бизга қарши қурол ва ўқ билан майдонда жанг қилмайди, асло илк босқичда бундай «хатога» йўл қўймайдилар, магар енгишга барча сабаблардан кейинги кучлари тўлиқ етишини билганларида; аямайдилар: «агар сизлар ўз силоҳларингиз ва анжомларингиздан ғафлатда қолсангизлар; куфр келтирганлар устингиздан бир ҳамла билан ҳамла қилишларини ёқтиради»,(Нисо: 102) лекин бизларни қора отлиқ қилиш учун қолган одамларнинг кўз ўнгида урушга ундайдилар, шунинг учун бундай ўйинга келмаслик шарт, балки душманнинг дастлабки шум қадами мусулмонларнинг динига қарши фикрий уруш қиладилар, динларига нисбатан шубҳа ва ҳийлалар билан, инкор ва шаҳватлар билан ҳужум қилади, қийноқ ва номардлик билан асир оладилар, ҳа, улар мусулмонларнинг йўлларини ёритиб турган ҳидоят нурини ўчиришга қарши кўп уруш қиладилар, шунинг учун биз ўз йўлимизда тўғри юришни билишимиз шарт: «Эй иймон келтирганлар! Сизлар ўзингизни билинглар. Агар ҳидоятланган бўлсангизлар; адашган кимса сизларга зарар беролмайди».(Моида: 105) Борди-ю кун келиб урушга сафлар тизилса ортларига қочадилар: «Сизларга зарар беролмайдилар, магар (ҳамма қаторида бу йўлдаги) озорни (тотасизлар). Агар сизларга уруш қилсалар сизлардан (қўрқиб) орқаларга қараб қочадилар, кейин уларга ёрдам берилмас». (Оли Имрон: 111)
Яҳудийлар маккор душмандир; энг биринчи ўринда душманининг келиб чиқиши ва вужудини тик тутиб туришига сабаб бўлган иймоний эътиқодларига қарши қасд қилади; уларни бузиш учун ҳамда ораларидаги бирликни бузишга тавсиялар атрофида тинмай иш олиб боради. Яҳудийлар ҳам илгаридан бу нарсаларни тушуниб етганлардан эди, худди бугунда ҳам тушунганларидай. Ва ушбу умматга фақатгина мана шу тартибда чап тарафдан ҳужум қилиб, кейин уларга қарши уруш қилинмаса; мусулмонларни енгиш имконсиз эканини ҳам биладилар, уларнинг эътиқоди синмагунча синмайди, руҳлари бузилмагунча бузилмайди, луқмасига ҳаром қўшилмагунча лойқалашмайди, хуллас улар иймоннинг узулмас арқонини маҳкам ушлаб турар экан, ислом рукнларига фақиҳлари йўлидан юриб амал қилар экан, нафсларини соф манҳажда раббонийлар каби солиҳлари билан поклар экан; ислом уммати синмаслигини ва йўқ бўлмаслигини яхши биладилар: «Ичингизда икки ишни қолдирдим, модомики иккисини тутар экансизлар адашмайсизлар, Аллоҳнинг китоби ва Пайғамбарининг суннатидир».(Молик, «Муватто», 2618) - Мана шундан кейин маълум бўлдими сизга? – Бу умматга қарши душманлари тайёрлаган режаларининг аввалида иймоний эътиқодларига қарата болта урушдир, Аллоҳ таолонинг йўлидан, кўрсатган манҳажидан, олий мақсадидан алдаб адаштиришдир, ҳаттоки У Зот ажратиб берган душманларидан буриб душман бўлмаганларга душманликни буришдир, яъни мусулмонларни ўзаро ички душманчиликка олиб бориш режаларини амалга ошириш эди, шунинг учун Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам ўз умматини огоҳ қилиб айтган эди: «Мендан кейин баъзиларингиз баъзисининг бўйнига (қилич) уриб куфр ҳолатга қайтманглар»,(Бухорий, 121, 7080) деб.
Умматнинг душманлари бизни мана шу йўлда мағлуб қилмагунча, олдиндан очиқ куч билан ҳамла қилмаган, лекин улар; аввал диндорликдан чалғитиш, эътиқодда шубҳалар пайдо қилиш, ахлоқларда уятсизлик пайдо қилиш, ўрталарига совуқ адоват ва турли ихтилоф солиш каби бузғунчилик фитнаси мақсад қилинган даражага етганда; душман найрангвозлик ва ҳужумни аста секин поғоналар билан бошлайди, бу найрангвозлик токи зулм маълум уфққа етгунча давом этади, лекин охиратда эса қўрқувдан уларнинг кўзлари чаноғидан чиқади: «Сиз ҳаргиз: золимлар қиладиган нарсадан Аллоҳни ғофил, деб ҳисобламанг. Уларни фақатгина кўзлар (қўрқувдан) қотиб қоладиган кун учун кечиктиряпти».(Иброҳим: 42)
Бугунги яҳудийлар билан мусулмонлар ўртасидаги маърака мана шу суратдадир, мусулмонларнинг бу ерда энг ютқазаёган тарафи, гарчи улар ҳақ дин билан динланганларини билса ҳам; бу ишларда давомийликни илгари сурмаган ва кўпинча душманнинг ҳийласи ва алдовига қоқилиб қолиш натижасида динда собитлик ва давомийликни муҳофаза қилолмадилар, тортишувни тўхтатиб бирликни сақлай олмадилар, лекин маълумот қаторида шуни билингки; динни билишлик билан доим ўрганиб уни татбиқ қилиш ўртасида катта фарқ бор, осмон билан ер орасидай фарқ бор. Доим динни ўрганиб туриш кўриниши ва жараёни ўз даврига кўра тўғри шакилланмаслигида ҳам уни ўрганиб татбиқ қилишга монеълик қилиши мумкин, агар мусулмонлар мана шу таълим ва татбиқ ишларига чиройли ечим топсалар ҳамда собит қадам бўлиб давомийликда юра олсалар; мақсадларига етишадилар.
Аммо, душман ҳам мусулмонларга шубҳалар ва шаҳватлар тарафидан алдовларни кундан-кунга янгилаб турли янги услубда давомий ҳаракатдалар, агар биз ҳам мана шу бузғунчиликка давомий курашаоладиган уммат бўлсак, ё қаламда, ё сўзда курашиб, ёки қалқонимиз, ё тиғимиз билан доим курашга ҳозир бўлсак, албатта динимизда тинч яшаймиз ва душман устидан ғолиб бўламиз, дунёда яна азиз бўламиз. Акс ҳолда; уммат бугунги ғарбнинг ботқоқ қазоратига ботиб кетади, умматни куфр келтиришини ўзларича таъминлаймиз, деб ўйлайди: «Аҳли китобдан бир тоифаси адашиб кетишларингизни хоҳлади. Улар фақатгина ўзларини адаштиради ва улар сезмайдилар».(Оли Имрон: 69)
Табиийки, бу билан улар ўзларини ҳам адаштиради, чунки инсоният бир- бирига самимий дўст бўлиши учун яратилган эди, бунга фақат Аллоҳ таоло нозил қилган ҳақ динга эргашиш ва амал қилиш билан етишса бўлади, бу динга қарши бўлганларни эса душман, деб билиш билан, албатта. Шунинг учун душманини бу диндан эмас, ичимиздан қидириш эмас, балки нозил бўлган динимизда душман, деб кўрсатилганларни душман, деб билиш лозим, Фаластинни йўқотишимиз ҳам айни мана шу дўст ва душман ўртасини ажратмаганимиздан йўқотдик, кўпчилик шунда адашади, натижада ерда катта фасод бўлди: «Ва куфр келтирганларнинг
баъзилари баъзисига дўстлардир, магар уни (яъни баъзиларингиз улар билан дўстлик) қилсангизлар; ерда фитна ва катта фасод бўлади».(Анфол: 73)
Шунинг учун Қуръони карим душмандан келадиган захарли қиличларига қарши умматга қалқон бўлиб келган, энг аввалги мусулмонлар мана шу китобнинг кўрсатмаси билан душманнинг шубҳалари ва дунёнинг шаҳватларига қарши курашар эди, шариатнинг кескир аҳкомлари билан душманини йўқ қилар эди, башарият тарихи кўтариб келган бу маъракада динлар ўртасидаги жанг эди, бошланиши эътиқодий тушунчалар билан бошлан- ган фикрий курашлар, сиёсий ўйинлар ва охир оқибат жанг майдонларига кўчадиган урушлардан иборат бўлган, бунинг бошқа ҳақиқати йўқ!
Яҳудийлар адашган йўлларида аввал ўз пайғамбарларига қарши уруш очганлар бўлди, балки уларнинг кўпчилигини қатл қилган ёки бунга олат бўлдилар. Кўпчилик аҳли китоблар Аллоҳ таоло тушурган китобларни ўзгартириб динига қарши курашган, инсониятни Аллоҳ таолонинг раҳматидан тўсган. Охирги Пайғамбарга ҳам мана шу айниган ва мараз қалблари сабаб, ҳасад ва пешволикка ўчлиги сабаб қарши чиққанлар, охирги умматни ҳам шу сабаб ёмон кўрадилар, балки ўзларига эргаш- тиришни мақсад қиладилар, йўлларини ўғри деб билдилар, гарчи кофир бўлиб яшасалар ҳам шайтон уларга ишларини дунёда зийнатлади! - Ислом умматини ҳам яҳудийлар қўйган тузоқлари ва ҳийлалари алдаб қўйди, кўпчилигини йўлдан оздирди: «Эй аҳли китоб! Нимага ботил билан ҳақни қориштирасизлар ва ўзларингиз билиб туриб ҳақни беркитасизлар?!».(Оли Имрон: 71) Мана шу адашган аҳли китобларнинг хислатидир, мусулмонлар буни басирот кўзи билан англашлари лозимдир ва бунга қарши
эҳтиёткор бўлишлари ҳам: «Эй иймон келтирганлар! Хушёрлигингизни тутинглар, ...».(Нисо: 71) Аллоҳ таоло аҳли китобларнинг илгари ва ҳозирда ҳам босқичма-босқич олиб борадиган бузғунчиликларини очиқ қоралаган, тарихдаги бутун ишлари мана шундай ифлос ишлар билан тўла бўлган.
Ўтмишдан кузатадиган бўлсак, бу ишларга илк бор яҳудийлар журъат қилганини айтиб ўтдик, кейин эса уларга салибчилар эргашиб кетди, айниқса бугунги жадид салибчилар – тампилерлар, евангелистлар ва сионистлар.
Ўтган узун асрлар давомида исломий меросларни қориштирдилар, афсус.
Буларни бирма-бир очиқласак уларнинг мункарларини инкор қилишдан бошқа танловимиз йўқ, бирорта яхшилиги уларнинг ёмонликларини юв- майди ҳам. Агар китобимизни Аллоҳ таоло сақлашни Ўз зиммасига олмаса эди, аҳли китоблар бу умматни ҳам бошқаларни адаштиргандай адаштирган бўлар эди, шунинг учун бу уммат аслига қайтиб туриш фазилати билан шарафланди, бу Аллоҳ таолонинг буюк фазилатидир.
Шукрки, набавий ҳадисларни ҳам сақлаш учун Аллоҳ таоло умматдан ҳақиқий эркак бўлган рижолларни танлаб етиштирди, ҳадисларни сақлаб қолиш учун одам боласининг тоқати етмайдиган тоқатда ҳаракат қилдилар, бунга Аллоҳ таоло ёрдам бермаса эди, Ўз фазлидан уларни бунга йўлламаса эди, бу фазилатга одам боласи етишолмасди: Имом Молик, Аҳмад, Бухорий, Муслим ва бошқалар.
Аҳли китоблар динимиздаги Аллоҳнинг каломи ва Расулуллоҳнинг ҳа- дисларини бузолмадилар, фуқаҳоларимизни бузиш тугул тушунолмадилар ҳам, чунки қалбига иймон кирмаган кимсаларга илм нури кирмас, мунофиқлар фиқҳни тушунмас, албатта: «икки хислат мунофиқда жамланмайди; гўзал ахлоқ ва на диндаги фиқҳ»,(Термизий, 2684) Аллоҳ таоло айтади: «ва лекин мунофиқлар англамайдилар»,(Мунофиқлар: 7) чиндан бу ишлар катта фазилатдан дарак беради ва биз мана шунга хурсанд бўлиб уларга амал қилишимиз лозим: «Айтинг: Аллоҳнинг фазли билан ва Унинг раҳмати билан – ана ўша билан қувонинглар, у улар (дунёда) тўплаган нарсалардан яхшироқдир».(Юнус: 58) «Аллоҳнинг фазли ва Унинг раҳмати Қуръон ва иймондир, ким мана шулар билан қувонса, дарҳақиқат улкан қувонч билан қувонибди, ким бундан бошқаси билан қувонса ўз жонига зулм қилибди ва қувонч амалини ўз ўрнидан бошқа жойга қўйибди».(«Фатаво», 16/49) Саид Қутб раҳимаҳуллоҳ яҳудийларнинг бу борадаги макрини шундай очиқлайди: «Улар исломий тарихни ўзгартириб буздилар, ҳодисаларини, қаҳрамонларини ўзгартириб кўрсатдилар. Набавий ҳадисларга ҳам ўзгаришлар киритдилар, Аллоҳ таоло бунинг учун таҳқиқ қиладиган, уларни тозалайдиган рижол-кишиларни чиқарди, магар бундай ишга инсон ҳаракати билан кучи етмайдиган доирада хослаб қўйди.
Қуръон тафсирларида ҳам бузуқ ўзгаришлар ва ноҳақ ғилофлар киритдилар, хуллас ўйимизга келган ҳар қандай жиддий ишларда бузуқликларга қўл урганлар. Дарҳақиқат, улар бу умматга макр ишлатиш учун рижолларини ва қаҳрамонларини ўзгартириб бузуқ кўрсатдилар. Юзлаб, минглаб ислом оламидаги улуғлар хунук кўрсатилди ва бугунда ҳам ўзлари ҳали ҳануз шарқшунослар суратида ёки уларнинг шогирдлари суратида: мусулмонлар, деб номланган ўлкаларда фикрий-сиёсий дунё мансабларига машғул бўлиб киришганлардан.
Қаҳрамон суратида мусулмон умматига ўнлаб хоин шахсиятларни сионистлар(«Яқин келажакда давлат бошлиқларини бош масъулларга айлантирамиз, мана шу вақтда бизнинг режалар бекор эмаслигини хабар берасизлар, албатта. У барчасига жавобгар юз бўлади. Бундай натижага етишишимиз учун ундай президентга ўхшаганларнинг сайловларини бошқарамиз, унинг ўтмиши қўрқинчли қора бўлади... ёки ҳолати шашқалоқ, риёкар бўлади... мана бу турдаги бошлиқлар мақсадимизни амалга ошириш учун вафодор қулларимизга айланади, чунки ундайлар ёмон ном чиқаришдан қўрқади ва бизга ходим бўлади...». («Сионист ҳукамолар протоколи» китобига қаралсин, арабча таржима)) назоратида тайёрлайди; ислом душманларини хизмат юзасидан, деб ўзларига бош қилиши учун. Чунки бу иш орқасидан душманлар очиқчасига душманлик қилганини кўрсатмаслиги учун эди. Мана бу «макрли сўзлашмаси» ҳали ҳануз мавжуд бўлса-да, улардан халос бўлиш ва омон қолиш мана бу сақланган Китобга қайтиш билан кафолатланган.
Асрлар давомида узун замонлар тинмаётган бу маъракада; Китобга қайтиб ундан истишора қилиб – ёрдам олиш билан нажотга эришилади.
Ўртамиздаги бу маъракада умматга турли залолатларни чиройли қилиб кўрсатиш, ёки уларни динида шубҳага солиш, ёки динидан қайтариш ўртамизда давом этадиган диний урушдир: «Аҳли китоблардан бир тоифаси айтди: иймон келтирганларга куннинг аввалида иймон келтириб ва унинг охирида куфр келтиринглар; улар (диндан) қайтишлари учун! Ва динларингизга эргашган кимсадан бошқасига ишонманглар...».(Оли Имрон: 72-73) Мана бу макр йўлидир, уларнинг исломни кўрсатиши кейин ундан қайтиши баъзи шахсларга ва ожиз ақлларга ёки диннинг ҳақиқати ва табиатида саботсиз бўлганларга... қаттиқ зил-зилага солиши, довдиратиши мумкин. Яҳудийлар иймон келтирсалар кейин динда ноқислик бор, деб ва уни айблаб диндан қайтсалар ва оёқларини икки тарафга қўйиб шубҳага солса қолган иймони заифларда динда собит туриш ҳолати топилмайди, бундай қора туйнук пайдо бўлиши ислом мақсадларига қар- ши жуда катта макрдир. Мана бу макр бугунда ҳам; ҳар асрдаги одамлар ичида ўзига муносиб бўлган турли кўринишларда ривожланиб ўз тусини олган. Бугун чиндан мусулмонларнинг душмани бу макрни ишлатишдан умидсиз бўлганидан бутун оламда турли йўллар билан кучли қувват тўп- лаб исломга қарши келишди, уларнинг барчаси мана шу эски макр усти- да тик туришлари учун эди.
Бугун бу қувватнинг исломий оламда «хизматчилардан» ташкил қилин- ган дабдабали қўшини бор; устозлар, фалсафачилар, докторлар, тадқиқотчилар суратида, баъзан котиблар, шоирлар, газетачилар мақомида ҳам, мухбирлар, улар мусулмонлар номидан чиқади, чунки улар ҳам мусулмон сулоласидан тарқаган эди, баъзилари қўштирноқ ичидаги му- сулмонларнинг «олимларидан», деб ҳисобланади. Айниқса олимлардан тузилган бу қўшин турли услубларда одамлардаги ақийдани парчалашга тайёрланган... тадқиқот, илм, одоб, фан ва мухбир суратида, унинг пойдеворларини асосларидан қўпориб ташлаш... ақийда ва шариат шонини бутунлай йўқ қилиш... тоқат қилинмайдиган таъвилотлар ва изоҳлар берилиши... шаҳватларни кишанидан мутлақ бўшатиб ташлаш, пок эътиқод сақланадиган хилқат-фитрат қонунларини бузиш... тарихнинг барчасини бузиб хато кўрсатиш, худди далилларни ўзгартиргандай уларни ҳам ўринларини алишитириш.
Мана шундай яҳудийлар етиштирган «мусулмонлар» бугун мусулмон саналади, шундай эмасми мусулмон номини ташиб юрадиганлар эмасми?
Худди шу ном билан куннинг аввалида исломларини эълон қилиб юрганлар эмасми ахир!! Шундан кейин ўзгариб олиб кечга бориб куннинг охирида куфр келтирадилар-ку!! Улар режаларини мана шундай адо қилади, бу яҳудийларнинг эски тарзларидир, бу эски даврдан келган ишлар фақатгина шакл ва кўринишини ўзгартиради холос! Ислом билан танилинглар, сизларда унинг номи куннинг аввалида бўлсин, мусулмонлар динидан қайтиши учун кун охирида куфр келтиринглар. Динни теран тушунадиганлар ўртамиздаги бу сирларимизни билиб қолмасин тағин, эҳтиёт бўлинг: «Ва динларингизга эргашган кимсадан бошқасига ишонманглар...».(Оли Имрон: 73)
Сионистларнинг ичимиздаги малай-хизматкорлари бугун айни шундай юрибди... улар бу маккор ишларида ўзаро бир-бирларини тушунадилар... бир-бирларини ҳимоя қилади, доим қўллаб қувватлайди, сўнгра тўпланишиб озчиликка қарши чиқадилар, ўзларига қарши бўлганларга ва яширган нарсаларини очганларга қарши керак бўлса суиқасд ҳам қиладилар... уларнинг наздида диннинг ҳақиқатини тушунганларнинг барчаси ерда йўқ бўлиш керак, ёки қувилиши керак, деб мақсад қиладилар.
Дарҳақиқат, Қуръон яҳудийлар ҳақида кўп сўзлаган ва уларнинг ёмон нафсониятларини ҳам очиб берган ва буларни очиқлаши асло тасодиф эмас, чунки ўтган умматлардан ҳар бир уммат Бани Исроилдан «мерос бўлиб қолган тарихдай» кўргуликни-тарихни бошқаларда кўрмаган: тошбағирлик, ҳақдан юз ўгириш, ҳидоятни инкор қилиш, ўнлаб пайғамбарларни ноҳақ қатл қилишлари, сўйишлари, арралашлари ўтмишда ўтган. Умматлар ичида содир бўлга энг хунук иш; ҳаққа чиқарган холис даъватчиларни ўлдирилиши эмасми?! Улар энг хунук тарзда куфр келтиришиб ҳаддиларидан ошган... энг хунук тажовузга боришди, энг хунук осийликка ўтдилар... Улар пайғамбарларни қатл қилган махлуқлардир, уларни аррадан арралаб ўтказган-вашийлардир, уларнинг ҳиқду фасодларидан омон қолмаган ҳаром қонлар ноҳақ ҳолал қилинди».(аид Қутб, «Маърокатуна маъал яҳууд», 24-27) Яҳудийлик табиати жуда хатарли эканини деярли барча миллат билади, одамлар уларнинг айёрлиги ва хиёнатидан зада бўлган, айниқса одамлар- нинг ичига нифоқ маразини ёйишлари ва кўрнамаклик сабаб ҳар ердан қувғин бўлганини айтиб ўтдик. Мадинада ҳам мунофиқларнинг вужудга келишига яҳудийлар сабабчи эди. Бугун мусулмонларнинг феълларида нифоқнинг кўпайиши ҳам улардан юққан: сўзида турмаслик, ёлғон, хиёнат, ёрдамсиз ташлаб қочиш, бадхулқлик, ўзаро кўролмаслик нафрати каби нифоқлар сабабидан уялиб қоладиган ҳолатга келдик, сабаб динга беамаллик, фарз амалларини тўғри ва тўлиқ бажармаслик, ҳалол ва ҳаром муомаларини енгил олиш, авратлар ва маҳрамларга эътиборсиз бўлиш, диний таълим ва эътиқод руҳини жонлантирувчи билимларга бепарво бўлиш ва ҳоказо... булар яҳудийларнинг ичимизга солган нифоқдан ҳосил бўлган заифлигимиздир, қачон мусулмонлар якдил бўлиб, динларига имкон қадар тўлиқ қайтиб амал қилсалар; бундай разилликдан покланадилар, азизликка қайтиб тақво билан фаровон яшайдилар, ер юзида адолат билан ҳукм ўрнатадилар, ибодатларини ошкора қиладилар, намозларини ва закотларини эълон қиладилар, яхшилик кўпаяди ва ёмонлик озаяди: «Агар уларни ерда ҳукмрон қилсак; намозни қойим қиладилар, закотни адо қиладилар ҳамда яхшиликка буюрадилар ва мункардан қайтарадилар».(Ҳаж: 41)
«Бу ерда айтилган табиат яҳудийлар ҳақида бўлиб у нонкўрлик қилувчи бўлган табиатдир. У ашаддий фанатизм ичида яшайдиган жуда тор худбинликка эга табиатдир. Ҳар қандай яхшилик улардан бошқасида содир бўлса, улардан (ажраб олиб) алоҳида бўлиб олганини ҳис қиласиз ва барча инсониятни боғлаб турувчи олий инсонийлик алоқаларини уларда борлигини сезмайсиз ҳам. Яҳудийлар мана шундай узлатда-бурчакда алоҳида яшаган. Улар гўё ҳаёт дарахтидан узилиб-ажралиб олган қуриган-шохдай ўзларини ҳис қилади. Шунинг учун башариятга вақтини пойлаб хатарлар туғдиради ва одамларга нисбатан нафрат уйғотади. Ҳиқду ҳасадлар ва нафратлар азобини ўзларига юк қилиб ва башариятга ҳам бу аламини фитна қилиб қайтарилишини тоттиради; баъзи халқлар ўртасида баъзиси билан ўзларига ўлжалар танлаши учун уруш қўзғайдилар ва битмас туганмас гиналарини ҳамда одамлар устидан уларни ҳалок қиладиган ҳукмрон- лигини тинмай гапирадилар. Мана шу ёмонликларнинг барчаси уларнинг жирканч ҳавои нафсларидан келиб чиққан, улар: «Аллоҳ Ўз фазлидан
Ўзининг бандаларидан кимга хоҳласа нозил қилишига қарши бўлган
ҳолларида»,(Бақара: 90) ва Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламга нисбатан, Қуръонга ва исломга нисбатан ичи қора яҳудийлар; гина қилди. Улар аҳли китоб бўлса ҳам исломга қарши ширкни маъқуллайдилар, бугун ҳам улар бу диндан кўра бошқа динларни ва коммунизмни афзал кўрадилар. Аслида уларнинг ўзлари исломга қарши курашиш мақсадида бундай худосиз- атеистлик оқимларини («Бизнинг баёнатларимизни бўш, деб ўйламанглар. Улар К.Маркснинг ютуқларини эскирганлигини пайқадилар... ва шунинг учун биз меҳнат қилаётганларга умумий инсонийлик йўлида кўнгилдан ёрдам бериш қиёфасига кириб ҳар доим коммунизм қурамиз ва қабул қилиб борамиз. Мана шу 2-3 протоколда келган ижтимоий масонликни суғорадиган нарсадир». («Сионист ҳукамолар протоколи» китобига қаралсин)) вужудга келтиряпти!
Муҳаммад ибн Исҳоқдан – у бир қанча жамоатдан санади билан айтади: Бу воқеъа Хандақда бўлган, бир қанча яҳудийлар айтган эди, улардан Салам ибн Ҳақиқ Назрий, Ҳайя ибн Ахтоб Назрий, Кинона ибн Абул Ҳақиқ Назрий, Ҳуза ибн Қайс Вобилий, Абу Аммо Вобилийлар, хуллас бир қанча Бани Назир ва Бани Вобилликлар ичида туриб айтишган. Айнан улар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламга қарши Аҳзоб воқеъасида қабилаларни тўпланишга чақирганлар эди, Ҳатто Маккага бориб Қурайшни Расулуллоҳга қарши уруш қилишга чақирган: Биз токи уни қўлга олгунимизча сизлар билан бўламиз, деган. Шунда Қурайш айтган: Эй яҳудлар! Сизлар биринчилар бўлган китоб ва илм аҳлисизлар, биз ва Муҳаммад бу ҳақида ихтилоф қилганмиз. Ëки бизнинг динимиз уникидан яхшироқми? Яҳудийлар айтадики: Балки сизларнинг динингиз уникидан яхшироқ, сизлар ҳақ-ваҳий келишига авлороқ эдингиз!!! [бошқа ривоятда: сизлар нима қиласиз ва Муҳаммад нима қиларди? – деганда Қурайш айтган: тоза совуқ сув билан суғорамиз, сувга сут қатиб ҳам берамиз, Анат (Анат: сомийлардан канъонийларнинг шарқ тарафдаги аёл тимсолидаги катта олиҳаларидан бўлган, Баъл билан алоқаси бор) учун озод қиламиз, қариндошчиликни боғлаб турамиз, ҳожиларни суғорамиз, динимиз қадимги, Муҳаммадники янги дин, дейишган-да, яҳудийлар: сизлар ундан яхшироқ ва тўғрироқ йўлда- сиз, дейшди]. Мана шулар ҳақида оят нозил бўлди: «Китобдан насиба берилганларга қаранг-ки; санам ва тоғутларга иймон келтиряпти ва куфр келтирганларга айтяптилар: улар иймон келтирганлардан кўра тўғрироқ йўлдадир. Аллоҳга қандай ёлғон ифтиро қилишларини кўринг! Аллоҳ лаънат қилганлар; улардир. Аллоҳ кимни лаънатласа бас унга бирорта ёрдамчи тополмайсиз. Ëки уларга мулкдан насибаси борми? Демак одамларга зиғирча (фойда ҳам) келтирмайдилар. Балки, Аллоҳ одамларга ўз фазлидан уларга берган нарсага ҳасад қиладилар...»(Нисо: 51) сўзигача нозил бўлди. Яҳудийлар Қурайшга шундай сўзларни айтгандан кейин ва уларни ғайратлантириб чақиргандан кейин; Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламга қарши (Аҳзобдаги) урушга тайёрланишди... ».(Саид Қутб, «Маърокатуна маъал яҳууд», 29) Бугун Фаластинга ўрнашиб олсак дунёни у ердан туриб бошқарамиз, деб режа қурадилар – ёвузлар! Бунинг учун ўзларига ғарбдан ва шарқдан, хоссатан араблардан худди Мадиналик яҳудийларга ўхшаб тарафдорлар билан тил бириктирадилар, мунофиқлар билан бирга шоқоллар ҳам айёрлик билан Иброҳим алайҳиссаломнинг муборак номларини бузуқ ишларда ишлатиб «Иброҳим келишуви асосида самовий динлар бирлигини» эълон қилади. Мақсадлари Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи ва саллам олиб келган раҳмат шариати ва тавҳидга қарши чиқишдир, исломни бузишдир. Лекин улар адашди, чунки Аллоҳ таоло уларнинг режаларидан кўра, анча пухтароқ режа қуришга ўта қодир бўлган Зот: «Ва Аллоҳ – Ўз ишига ғолибдир ва лекин одамларнинг аксари билмайдилар».(Юсуф: 21) «Аллоҳ ёзди: аниқ-ки Мен Ўз расулларим билан шубҳасиз ғолиб бўламан. Аллоҳ кучлидир, азиздир, албатта».(Mужодала: 21)
Биз дин-душманларининг бундай макрларига ва ҳар қандай мусулмонларнинг динига қарши бўлган зулмга ҳам салобат ва маҳобат билан туриб, аввало ўз қалбларимизга динимизни ва шариатимизни қурсак; Аллоҳ таоло ҳам биз билан бирга бўлади, шундагина биз ҳар ердан туриб дунёни ҳам бошқара оламиз, худди ўзимизни чиройли бошқаргандай ва яхши оқибатга, охиратга эга бўламиз, деб билишмиз ва бунга яраша муносиб ҳолда диний ва фикрий ҳаракатда яшашимиз лозим, албатта.
Аҳмад ибн Абдулҳалим раҳимаҳуллоҳ айтади: «Баъзан мўминлар устидан кофирлар ғолиб бўлишига сабаб мўминларнинг гуноҳларидир, худди Уҳуд кунидай, агар тавба қилсалар; кофирлар билан бўлган омматан жангларида мусулмонлар фойдасига юриб турган ғалаба билан нусратланадилар. Бу нубувватнинг аломатларидан. Чунки пайғамбарнинг издошлари унинг васиятларида қойим бўлсалар нусратланадилар, агарда зое қилсалар уларнинг устидан улар-кофирлар устун бўлади. Демак, ғалаба ва бошқалар устидан устун бўлишнинг мадори пайғамбарга эрашишдир... мана бу индукция ва узоқ кузатиш натижаси; Аллоҳнинг нусрати пайғамбарга эргашиш сабабидан эканлигини очиқлайди ва Аллоҳ Ўз калимасини олий қилишни, нусрат беришни ҳамда унга эрашганларга ҳам ғалабани хоҳлайди, бу эса нубувватига тегишли илмни-билишни вожиб қилади. Мана шулардан Бухтанассор-Навуходоносорнинг (яҳудийлар устидан) устун келиши бўлган, бу эса улар фақатгина Мусо алайҳиссаломга берган аҳдларини ўзгартирганда бўлди, агарда унга эргашганларида ғолиблардан бўларди, худди Довуд, Сулаймон алайҳимассалам ва бошқалар даврида бўлгандай, Аллоҳ таоло айтади: «Китобда Бани Исроилга битдик... »,(Исро: 4-8) оятлари. Уларнинг устун келиши баъзан бўлган бўлса, уларга ҳам баъзан душманлари устун келиши; Мусо алайҳиссаломнинг нубувватидаги далоллатлардан эди.
Бу аҳли китобларга аҳён-аҳён ғолиб келадиган кофирларга тегишли эмас, чунки улар ўзлари итоат қиладиган шахсни пайғамбар, деб айтмайдилар ва диндорликда туриб пайғамбарларга эргашганларга қарши уруш ҳам қилмайдилар, улардан ўзларининг динига эргашишини ҳам талаб қилмайдилар, балки очиқчасига айтадиларки: «биз сизларни ўзларингиз қилган гуноҳларингиз сабаб енгидик, агарда сизлар ўз динингизга эргашган бўлганингизда сизларни енга-олмасдик», деб. Шунингдек уларга (яхши) оқибат ҳам йўқ! Улардан ўлганлари ўлимдан кейин бахтни ҳам изламайди, шу ва бунга ўхшаганларнинг фарқи шу орқали биланади.
Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи ва саллам ва у кишининг уммати аҳли китобга устун келиши, бут-санамларга ибодат қиладиганлар устидан ғолиб бўлишининг бобидан, чунки аҳли китоблардан шундай дейдиган кимсалар бор: «гуноҳларимиз сабаб устимизга ҳоким бўлишди, динимиз тўғри бўлса ҳам!» – дейишади, мисол Бухтанассор каби. Бу таққослаш қиёси хатодир, чунки бу пайғамбарликнинг иддаоси билан қўшилиб кетган одатларнинг ғайритабиий бўлган ишидандир, буниси эса пайғамбарлик иддаосига қўшилиб кетмаган одатларнинг ғайритабиий бўлан ишидан эди, чунки бу унга қарши далил эмас. Мисол учун денгизда кўп одамлар чўкиб кетса ҳам пайғамбарнинг нубувватига далолат қилмайди, бу Мусо алайҳиссалом хабар берган нарсага мувофиқдир: ёлғончининг иши бутмайди, бу Аллоҳнинг ҳакимлигидир, ёлғончининг ёлғонига уни фош қилмасдан ёрдам бериш Унга ярашмайди, шунинг учун ёлғонга ғайритабиий ишлар аралашгани сабаб энг катта фитна Дажжол бўлди, мисол ўзини илоҳийлаштириш даъвоси каби, ўзи эса ғилайдир! Икки кўзининг орасида [кофир] дейилган-ёзув бор, ҳар бир мўмин уни ўқийди. Аллоҳ таолони бирортаси кўролмайди, токи киши ўлгунча! Бу уч аломатни Набий солаллоҳу алайҳи ва саллам саҳиҳ ҳадисда зикр қилган. Аммо, ёлғончини доим устун бўлиб қолиши-яшаши ҳеч қачон содир бўлмаган. Ким Аллоҳ таоло одат ва суннат-қонунларида қилган нарсасини далил қилиб келтирса; бу воқеъ бўлгувчидир.
Ким ҳикматни далил қилса, Унинг ҳикмати буни қилишдан таноқуз- қарши бўлади, Аллоҳ таоло айтади: «Агар куфр келтирганлар сизлар билан урушсалар; аниқ ортга (қараб) қочадилар... »,(«Агар куфр келтирганлар сизлар билан урушсалар; аниқ ортга (қараб) қочадилар, кейин бирорта дўст ҳам ва ёрдамчи ҳам тополмайдилар. Илгари аниқ ўтган Аллоҳнинг суннати (кавний қонуни), Аллоҳнинг суннатига алиштириш (ўрнига бошқа қонун келишини) тополмайсиз». (Фатҳ: 22-23)) бу икки оятда, У Зот – алиштириб бўлмайдиган ўзгармас қонунида-суннатида; мўминлар кофирлар устидан ғолиб бўлиши битилгани ҳақида, деб хабар берди, иймон ҳам мана шунга лозим қилиниб боғланган, шу сабаб Аллоҳ ва Расулига итоат қилишни ўз ичига олган, энди агар (бу қонун) гуноҳлар билан бузилгудек бўлса, иш ҳам шунга кўра ҳисобга олинади, худди Уҳуд кунидай.
Аллоҳ таоло айтади: «Ўзларининг қаттиқ қасамлари билан Аллоҳга қасамиёд қилгандилар; агар бирор огоҳлантирувчи келса... »,(Фатҳ: 60-62) бу икки оятда ҳам Ўз суннати алиштирилмаслигини ва ўзгармаслигини хабар қилди, мунофиқлар ҳақида ва нифоқ шўъбаси бор кимсалар ҳақида ҳам айтдики: «Борди-ю мунофиқлар ва қалбларида мараз борлар бас
қилмаса»,(Аҳзоб: 60-62) ушбу оятлар.
Суннат: одатдир,(Бундан мурод: Аллоҳ таолонинг ҳаётдаги ўзгармас кавний қонунларидир, улар шаръий қонунларга бевосита боғлиқ бўлгани учун шариатдаги ҳукмлар ўзгари ва юриб туришига кўра ҳаракатланади.) бу одатлар эса маълумдир. Ëлғончи ва фожир бўлсин, гарчи уларга давлат берилса ҳам, албатта завол топади, Саҳиҳда келганидай: «Мунофиқнинг мисоли сидр дарахтига ўхшайди, томирида маҳкам турмайди ҳеч, ҳатто унинг суғурилиши бир марталик». (Бухорий, 5643, Муслим, 281) Ундайлар учун бу оламда тилларда ёмон ном қолиши лозим ва лобуд бўлгандир, демак у тез пайдо бўлади, тез йўқ бўлади.
Аммо пайғамбарлар; улар синовлар билан тозаланиши учун кўп имтиҳон қилинади, Аллоҳ таоло бандани фақатгина синов билан собит қадам қила- ди, бу иш бирин-кетин оҳиста кўринади, худди экилган уруғдай, Аллоҳ таоло айтади: «Муҳаммад Аллоҳнинг расулидир. У билан бирга бўлганлар...» сўзидан то: «худди ўз уруғидан ёриб чиққан экинга ўхшайди»,(Фатҳ: 29)
ояти, шунинг учун уларга энг биринчи одамларнинг заифлари эргашди.
Мана шундай ишларга ва Аллоҳнинг дўстлари ва душманлари ичидаги қонунларига эътибор қилиш; бу икки навнинг фарқини ажратишга бевосита олиб боради, бундаги (яъни ростгўйнинг) ва ундаги (яъни каззобнинг) далолатлари ўртасидаги (фарқни) ҳам. Дарҳақиқат Пайғамбар ва мўминларнинг синовлари зикр қилинган, кейин (гўзал) оқибат улар учун бўлиши ҳақида ҳам бир нечта ўринларда айтилган, Аллоҳ таолонинг ушбу сўзида келгандай: «Дарҳақиқат сиздан олдин элчилар ёлғончига чиқарилган; бас ёлғончига чиқарилган нарсага сабр қилдилар»,(Анъом: 34) ояти, яна айтади: «Сизлардан олдин ўтганларнинг мисоли сизларга келмасдан жаннатга киришларингизни ҳисобладингизми?!»,(Бақара: 214) бу ояти ҳам, яна: «Сиздан олдин фақат қишлоқ аҳлидан уларга бир эркакка ваҳий қилиб юбордик»(Юсуф: 109-111) оятларидан охиригача». («Мухтасар ал-Жавобус саҳиҳ лиман баддала динал Масиҳ», 117-123)
Ютқазмаслар закийлар бу ўйинларда,
Саф танлашда адашмагин маъракада,
Суннийлардан закийроғин тополмассан!
Жамоатни лозим тутган мусулмондан.
Телбалар учун; яҳуд ҳам бўлди закий!
Ваҳийдан юз ўгирган ақли пастлар ҳам,
Бу сеҳрга қонган рофиза-чи; бўлди эшак.
Алданиб ёлғончи айёр аъёнларга!
Алдамоқ заковатмас номардлик ахир!
Фарқламасанг гар буни; эшак бўлурсан зўравонларга,
Соф бўл, лекин закийликни танигин дўстим,
Алданма содда бўлиб ёвуз оламда!
Ховлиқиш ярамас иш; ярашмас сенга сокин бўл,
Ғафлат ичингдаги душмандир; иймон билан уйғон,
Асло яҳудларга эргашмагин; ғазабга учраб,
Насородан йироқ тур; адашмай десанг!
Ислом чиндан тинчлик ва осоишталик динидир, дея ҳар қанча атрофга жар солсак-да, лекин бу дунёда тинч яшамоқ учун тинчилик учун курашмоқ ҳам лозим, ислом аслида офият талабгори, яхшилик ва мурувватлар улашувчидир, лекин зулмга қарши адолат кўрсатишга амр қилади, ҳатто майдонда душманга қарши келганда ортга қочишни ҳам қаттиқ қоралаган, балки сабр билан матонат эгаларидан бўлишга исломни олий қилишга чақирган, Пайғамбаримиз солаллоҳу алайҳи ва саллам ҳадисларида айтади: «Эй одамлар! Душманга йўлиқишни орзу қилманглар, Аллоҳдан офият сўранглар, агарда уларга йўлиқсангизлар сабр қилинглар! Билингларки жаннат қиличлар соясидадир. Эй Аллоҳ, китобни тушургувчисан, булутларни юргузгувчисан, тўда-душманларни енгувчисан, уларни енгиб қўйгин ва улар устидан бизни ғолиб қилгин». (Бухорий, 2965, 3024)
«Аллоҳ таоло айтади: «Иймон келтирганларга – одамлардан энг ашаддий адоватлиси яҳудий ва ширк келтирганлар, ...».(Моида: 82) Ушбу иборадаги сийға Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламга хитоб қилинган, деган эҳтимолини ифода қилади, шу каби умумий махраждан келиб чиққан бўлиб, омматан қилинган хитоб эканлигига ҳам. Чунки ушбу оят очиқ-ойдин ишларни ўз ичига олган, буни ҳар бир инсон англайди. Агарда иймон келтирганларга нисбатан душманлиги қаттиқроқ бўлган масалада яҳудийлар мушриклардан олдин келиб зикр қилингани аниқ бўлган бўлса, демак уларнинг адовати маълумдир, очиқдир ва аниқланган ишдир. Буни ҳар бир кўрадиган кўзи кўради ва фикр юритган топади...
Аҳли китоб бўлишлари уларни (қолганлардан кўра) адовати озроқдир, деб қарашга чорласада, воқеъликдаги ҳақиқат улар ҳам айни мушриклар каби иймон келтирганларга нисбатан қаттиқ адоватдалар.
Инсон мана бу тарихнинг ўз воқеълигига гувоҳ бўлган илоҳий ҳақиқатдан кўнгли таскин топган бўлса, яъни ислом келгандан бошлаб то бугунги лаҳзаларгача; ундай киши яҳудийларнинг мўминларга нисбатан адовати доим қаттиқ бўлганидан иккиланмайди, улар ширк келтирганлардан ҳам қаттиқроқ адоватда бўлган, улар тинмай жуда ёмон адоват қилганлар.
Ҳақиқатдан, яҳудийлар исломга душманлиги сабаб илк лаҳзаларда ташландилар, Мадинада барпо бўлган ислом давлатига! Биринчи кунлардаёқ мусулмон умматига макрлар қилишди, уммат биринчи тонг оттирган ку- нидан бошлаб! Қуръон мана бу адоватнинг ҳақиқатлари ва ишоралари- ни ўз ичига олган. Яҳудларнинг узун тарихимиз давомида Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламга ва мусулмонларга бошлаган ҳийлала- лари биргина расм ифодаси билан маълум бўлиб қолмайди, албатта, бу узун тарихга эга бўлиб, ўн тўрт асрга яқин тинмади, ҳатто шу кунларгача уларнинг ғалаёнлари бутун ер сатхига тарқалади.
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам Мадинага илк келган вақтларида яшаш учун яҳудийлар билан келишув тузган. Уларнинг қўлида турган Таврот билан тасдиқлаган исломга уларни ҳам чақирган ва лекин улар бу келишувга вафо қилмадилар, бу ишда ҳам улар илгаридай бошқа ишларда аҳдларини Аллоҳ билан, ёки пайғамбарлари билан бузгандай яна буздилар, ҳатто Аллоҳ таоло улар ҳақида айтди: «Дарҳақиқат сизга очиқ оятлар-
ни нозил қилдик, унга фақат фосиқлар куфр келтиради. Ҳар қачон улар (яҳудийлар) бирор бир аҳдга аҳд берсалар, улардан бир тоифаси уни бузди! Балки уларнинг аксари иймон келтирмайдилар. Қачонки ўзлари билан бўлган нарсани (Тавротни) тасдиқловчи бўлиб, Аллоҳ ҳузуридан Расул келса; китоб берилганлардан бир тоифаси ўзларича билмаганлардай бўлиб, Аллоҳнинг китобини орқага отишди».(Бақара: 99-101)
Дарҳақиқат яҳудийлар ислом ва мусулмонларга нисбатан душманликни ичларига тугиб олган; Аллоҳ таоло Авс ва Ҳазражни илк кунлардаёқ ис- ломга ёрдамчи қилиб жамлаган. Яҳудлар уларнинг на кириш ва на чиқиш сафига қўшилган эди, мусулмонлар уммати бошқарувни аниқлаган кунда ва Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам бошқарувни қўлида тутганда; яҳудийлар учун ҳокимиятга фурсат ҳам йўқ эди!
Улар ўзлаштирган яҳудийча макрларнинг энг етуги бўлган барча қурол аслиҳаларни ва василаларни ишлатиб кўришди, буни улар Бобилда асирга олинган замонлардан, Мисрга сиғинган даврларда... яна Рим давлати хор қилган вақтларда ўзлаштирган эди... шу билан бирга ислом уларга тарих давомида бошқа миллат ва тоифалар тор қилган ҳаётий доираларини кенгайтириб берган эди, улар эса исломнинг гўзал муомаласига қарши энг қабоҳатли макр ва хийланинг каттасини ишлатиб; биринчи кунлардаёқ рад қилишди!
Ислом ва мусулмонларга қарши мушрик бўлган араб жазирасидаги кучга қараб шошдилар ва мусулмонларнинг жамоатига уруш қилиш учун турли қабилалардан тарафкашлар тўпладилар, ҳатто: «куфр келтирганларга: улар иймон келтирганлардан кўра тўғрироқ йўлдадир, дедилар...».(Нисо: 51)
Одамларда ислом жўш уриб турган замонларда; ислом уларни ҳақиқий куч билан мағлуб қилган, шунда улар яна макр йўлига ўтиб (ислом) китобларини ифтиролар билан кирлатди, Аллоҳнинг китобидан бошқа кўпгина китоблар улардан саломат қолмади, мана шу кирли макрлар билан мусулмонлар сафида хийлалар қилишди... мусулмонлар сафларини бўлдилар, исломга янги кирган мусулмонларни ва фиқҳ-илмидан унча хабари йўқ бўлган мусулмонлардан фойдаланиб мусулмонлар диёрларида фитналар қўзғатади. Бу оммавий урушда улар салибчилар ва бутпарастлардан ҳам фойдаланадилар. Мана шу ҳолатлардан келиб чиқиб ҳатто исломга ҳам уларнинг ўзлари ислом номидан қаҳрамонларни вужудга келтиради, бари-бир сионист–салибчилар қилган уруш билан диннинг ҳар бир илдизига қарши уруш олиб борадилар!!
Аллоҳ таоло тўғри айтган: «Иймон келтирганларга – одамлардан энг ашаддий адоватлиси яҳудий ва ширк келтирганлар, ...».(Моида: 82)
Мадинада барпо қилинган ислом давлатига ҳам кулфат келтирмоқчи бўлганлар улар эди... ва яҳудийлар орасида Бани Қурайза ва бошқаларни тўплаганлар ҳам, Маккада Қурайш орасида ва бошқаларни тўплаганлар ҳам улар бўлган...
Кейинчалик (яҳудлар) жазирадаги оддий халқни маҳзунликка солдилар... турли тоифаларни гиж-гижлаб Усмон розиаллоҳу анҳунинг қатл қилинишига фитна қилиб тўплаганлар, ундан кейинги офатларни ҳам яҳуйдийлар қилган...
Уйдирма ҳадисларни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам номидан тўқиганлар ҳам яҳудлар эди... мана шундай яқинда ўтган фитналаридан охирги халифалик давлатида миллий-ички низоларни қўзғатиш ва султон Абдулҳамид II даврида шариатни ҳукуматдан ажратиб ўрнига дастурни ҳоким қилиб алиштириш билан фитналар давом этган, сўнгра хилофатни бутунлай бекор қилиш билан якунланган тўнтаришлар ортида ҳам яҳудлар туради. Отатурк келиши ва бундан кейинги исломга қарши урушга тегишли барча ишлар ортида яҳудлар бор, ер юзидаги барча ёвузлик ортида яҳудлар бор!!
Атеистлик, моддийлаштирилган – материализм ортида ҳам, ҳайвонлашган ахлоқлар – анимализм ортида ҳам, оила ва жамиятдаги илиқ ришталарни бузишда ҳам яҳудийлар туради...(Бу уч мафкурани уч киши – Маркс, Фрейд, уларга қўшилиб У.Капм ёзган. Адабиётнинг оқимини қулатиш ва зое қилиш ортида яҳудий шахсият туради, у Жан Пол Сартер)
Хуллас яҳудийлар тарафидан исломга қарши узоқ замонлар ва ҳар томонлама олиб борилган урушлар сирасидан булар.
Ўтмишдаги мушриклар ва бутпарастлар исломга қарши олиб борган урушлар ҳам, ҳозирда ҳам ваҳший ҳолатда бўлишига қарамай; араблардан бўлган мушрикларнинг урушлари йигирма йилда битди, кейин эса форслар билан бўлган уруш ҳам унча узоққа бормади... бугун Ҳиндистондаги бутпарастлар ўртасидаги жуда ёмон кечаётган урушни ҳам кўриб турибмиз! Лекин сионизм берган глобал зарарнинг атига бир шохчаси бўлган Маркизм ҳам мушрикларнинг зарарига етмайди.
Бани Исроил қиссаси Қуръонда энг кўп тафсилотлар билан келган, кўп қиррали ҳикматлар мисоллари билан ёритилган: - Ушу ҳикматнинг кўринишларидан; Мадинадаги ислом давлатига энг биринчи душманлик қилганлари, ҳатто бутун Арабистон ярим оролига ҳам, фитна ва урушлар билан қарши чиқганлар эди... биринчи кунларданоқ мусулмонларга қарши уруш қилдилар, Мадинада мунофиқларга қучоқ очиб бағрига босдилар, уларга иймонга қарши уруш қилишни нифоқ билан ўргатиб таъминладилар. Мушрикларни гиж-гижлаб улар билан бирга фитна уюштиришиб мусулмон бўлган умматга қарши уруш қилдилар, шунингдек улар иймон, пешволик атрофида шубҳалар киритишга, уларни хунук кўрсатишга азм қилганлар, бу урушда улар очиқчасига юзланишдан олдин мана шундай сафарбарлик билан йўлга чиққанлар.
Мана шу сабабдан бу ишларни мусулмонларга ошкор қилишимиз шарт бўлди, душман кимлигини билдириш фарздир; уларнинг табиати, тарихи қандай бўлганини билдириш лозим, уларнинг услубий воситаларини ҳамда Исроилдаги диндор-сионлар ҳақиқатини билдириш каби! Уларнинг ишлари ошкор ва воситалари маълум бўлсин... - Қуръондаги ҳикматларнинг яна бир жиҳатида; охирги дин нозил бўлишидан олдин яҳудларнинг ўтмишдаги узоқ тарихлари кенгайтирилиб берилган, улар тўғри эътиқодларидан айниб йўлдан озишлари, Аллоҳга берган кўп аҳдларини бузишлари, бу инҳирофлар ҳаётлари давомида кўп-кўп содир бўлгани келган. Бу уларнинг ахлоқларида ва (душманларига) тақлид қилганларида кўринган иш эди ва булар сабаб мусулмонлар озор чекди. Қуръон одамларга тегишли ўтмишнинг ва яшаб келаётган тарихнинг барча хабарларини мерос қилиб олган ва илоҳий эътиқоднинг умумий манбасидир. Ҳамда Бани Исроилнинг ҳаётида ва ахлоқида акс эттирилиб улар қўйган тузоқларининг аломатлари билан ва уларнинг оқибатлари билан ошкора қилиб айтилган. Мана шу йўлдаги тажрибаларидан найранг билан йиқитадиган йўл, шайтоний йўл, инҳирофга учраган йўл ва бунга аввалдан келган мана шу ишларда жуда тажрибали бўлган йўллари бор эди. - Бу ҳикматнинг жиҳатларидан яна бири, Бани Исроил узоқ муддатли мазкур айёрликда устакор тажрибалари турли тусда бўлган. Яҳудий уммати бошқа уммат устидан қўли баланд келадиган бўлса уларнинг қалблари оғишини ва авлодлари адашишини Аллоҳ таоло аниқ билган. Ва тарихи то қиёмат қадар битилган уммат эса мусулмонлар умматидир. Бани Исроил ҳаётида ҳам уларнинг (мусулмонлар) даврларига ўхшаш мисолга- даврларга дуч келасиз. Шунинг учун ушбу умматнинг кўп авлодларига; ўзларининг имомлари, пешволари ва даъватни янгиловчи мужаддидлари – уларнинг (аҳли китобларнинг) бошига тушган аламли оқибатлар мисолларини келтирди-ки, токи улардан табиатларини ўрганиб чиққандан кейин ундай касалликни қандай муолажа қилишни билишлари учун эди.
Ва кейин: Ислом ва яҳудийлар ўртасидаги жанг ҳали ҳам давом этмоқда ва шундай бўлиб қолаверади, чунки яҳудийлар бу диннинг фақат йўқ қилинишидан мамнун бўлади холос. Улар бу динга қарши илгари тил бириктириш, фитна-интрига ва қоронғуликда махфий малайлардан фойдаланиб ҳаракат қилган бўлса, бугунги кунда улар ҳар бир дарздан йиғилиб, Исроил давлатини барпо этганликларини эълон қилганларидан сўнг, шафқатсизлик ва куфрни ёки жангни кучайтиришни диққат марказига олдилар. Илгари уларнинг таъмалари узоқдан Қуддусгача бир кўз ташлаш бўлган эди, аммо бугун улар ундан бир неча қадам нарида холос.
Бундан олдин Қуддусда жанглар бўлган. Уларнинг бу таъмаларини ислом олий бўлишидан бошқа нарса тўхтатолмайди.
Олдин ҳам Қуддусда маъракалар бўлган. Яҳудийлар Муқаддас ерда фасод тарқатганда; Аллоҳ таоло уларнинг устига кучли бандаларини юборган ва улар шаҳарни кезиб юрган, бу бажарилиши аниқ бўлган ваъдаси эди.
Лекин мусулмонлар жангга тайёрланар экан ўз Қуръонларини тушунишлари лозимдир. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг масжидул Ҳаромдан масжидул Ақсогача бўлган саёҳатлари Аллоҳ таоло тарафидан ихтиёр қилинган бўлиб; бу Иброҳим ва Исмоил алайҳимассаломдан келган ҳидоятнинг буюк таълимотларини пайғамбарларнинг охиргиси бўлган Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи ва салламгача боғлар эди. Қолверса у ер барча динларининг бирлигини жамлаган муқаддас жойларни бир-бирига боғлайди, гўё бу ажойиб саёҳат орқали охирги Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва салламдан олдинги элчиларнинг муқаддасотларининг меросхўри эканини эълон қилиниши хоҳлангандай эди. Ушбу тақдимотларга у кишининг рисолатлари дохил бўлади. Ва бу вақт ва макондан кенгроқ даврлар ва уфқларни ўз ичига олади, у илк боқиш билан маълум бўладиган маънолардан равшанроқ ва каттароқ маъно-қийматларини ҳам ўз ичига олади.
Мусулмонлар кейинчалик Бани Исроилдан масжидул Ақсонинг меросини тортиб оладилар, кейинчалик яна бу маърака давом этади, албатта: «Бас, агар иккисидан: бирининг ваъдаси-вақти келса-ю; Бизга тегишли қаттиқ куч-қувватга эга бўлган бандаларни устингизга юбордик. Бас, улар (сизлар яшаб турган) диёрнинг ораларига (шаҳарларингизни бузиш учун) сиздилар. Ва у бажарилган ваъда эди».(Исро: 4)
Бу биринчиси: Муқаддас ерда олий бўлишади ва улар у ерда куч ва ҳокимиятга эга бўладилар ва унда бузғинчилик қилишади; натижада Аллоҳ таоло уларнинг устига Ўзининг қудратли бандаларини юборди, қаттиқ қўл ва кучли бўлганларни. Улар диёрларни кезадилар... У ерга кириб борадилар, бемалол хотиржам сайр қиладилар... Ундаги нарсаларни ва ундагиларни қўрқмасдан оёқ ости қиладилар... «Ва у бажарилган ваъда эди»,(Исро: 4) бу ваъда бузилмасдир ва бу ёлғон ҳам эмас. Агар бузғинчилик ҳолати такрорланса... хўрлаш ва ҳайдаш такрорланади...
Қачонки Бани Исроил ер юзида бузғунчиликка қайтсалар, жазо ҳам тайёр, бунга қарор ҳам чиққан: «Ва агар сизлар (тавба қилмай осийликка) қайтсангиз; (Биз ҳам жазолашга) қайтамиз».(Исро: 8) Ва улар бузғунчиликка қайтдилар, шунинг учун Аллоҳ мусулмонларга уларнинг устидан устунлик берди ва уларни бутун Арабистон ярим оролидан чиқариб юборган эди...(Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам ва Умар ибнул Хаттоб розиаллоҳу анҳу даврларида, деган қавлга кўрадир) Сўнгра улар яна бузуқликка қайтдилар ва уларга бошқа бандалар ҳукмрон бўлди. Янги асрда улар устидан Гитлер ҳукмронлик қилган эди. Бугун эса улар «Исроил» қиёфасида бузуқликка қайтишди, аслида ер ва минтақалар эгалари араблар эди; уларнинг бошига аламли балолар солишди. Аллоҳ таоло бир кун уларга ёмон азобни ҳукмрон қилиши аниқдир, бу эса Аллоҳнинг мана бу қатъий ваъдасига биноандир: «Ва агар сизлар (тавба қилмай осийликка) қайтсангиз; (Биз ҳам жазолашга) қайтамиз».(Исро: 8) Ва бу Унинг ўзгармас суннатига-қонунига мувофиқдир, яқин эртанги кунда буни кўрамиз!!
Мусулмонлар эса куч ва таҳдидлардан кўрган нарсаларидан асло қўрқмаслиги керак, чунки: «сизлар билан бирлашган ҳолатда уруш қилолмайдилар фақатгина қўрғонли қишлоқлар ёки деворлар ортидан (уруш қиладилар). Ўзаро урушлари шиддатлидир. Уларни бир, деб ҳисоблайсиз, қалблари [эса] тарқоқдир, ...».(Ҳашр: 14) Кўринишлар баъзан
алдаши мумкин, шунинг учун баъзи аҳли китоблар орасидаги кофирларнинг ўзаро бирдамлигини ҳам, миллатчилик қилиб ажратаётганини ҳам кўрамиз, худди шу каби мунофиқларнинг бир қароргоҳда баъзан тўпланиб туришларини ҳам кўрамиз... лекин бизга осмондан келган рост хабар эса ҳақиқат бундай эмаслигини билдиради, балки бу ташқаридан алдамчи бўлган кўринишдир. Вақти-вақти билан бу ёлғоннинг пардаси очилиб фош бўлиб туради ва ортидан кўриниб қолган воқеъликдаги дунёнинг рост хабарлари ҳам очилади.
Мўминлар содиқ бўлган ҳолларида Аллоҳ учун қалбларини чиндан бирлаштирсалар; бошқаларнинг урушлари, ихтилофли ҳолатлар, зид- диятлар, кўринган ишлар ҳақиқий эмаслиги, риёкорликлар уларнинг кўз ўнгида очилади. Бунинг учун мўминлар эса, ботил аҳли ўртасидаги иттифоқнинг парчаланиб, йиқилиб кетишига гувоҳ бўлишлари учун фақат сабр ва саботда турсинлар.
Мўминлар уларга қачон ва қаерда йўлиқмасин-ки; магар кофирларнинг ҳолатига қўйилган ташхисларнинг мажозий ҳақиқатини кун келиб биладилар. Яқинда Ур шаҳрида фидоий мўминлар ва яҳудийлар ўртасида бу хабарнинг тасдиғини ҳайратланарли даражада бўлиб ўтган тўқнашувларга ўзим гувоҳ бўлдим, улар Фаластин ерларида фақатгина мустаҳкам қалъалалар ичида уруш қиларди. Агар тўсиқлари бир муддатга очилиб қолгудек бўлса каламушлар каби орқаларига қочардилар, гўё мазкур оятлар улар ҳақида ҳозир тушгандай тасдиқланиб турар эди».(Саид Қутб, «Маърокатуна маъал яҳууд», 33-38)
Умар Шоҳирнинг хафизаҳуллоҳ
"ФAЛAСТИН ўтмиш ва келажак" китобидан
