Мусулмонлар қурбонлик қилишда бераҳм эмас. Балки, ўз Роббилари ҳукмига итоат қилувчидирлар. Дунё воқеаларидан собитдир-ки, раҳм қилиш мусулмонларнинг хусусиятларидиндир. Раҳмдиллик борасида ҳеч ким мусулмонларга баробар бўла олмайдилар. Тарих бунга яққол шоҳиддир. Жониворларни қурбонлик қилиш бераҳмлик эмас. Балки, роббил оламиннинг ҳукмига бўйинсинишдир. Султон Маҳмуд Ғазнавийнинг Иёз номли қули бўлиб, султон унга жуда меҳрибон ва уни жуда яхши кўрар эди. Одамлар унда нима яхши хислат борлигидан хайрон бўлишар эди. Бир куни султон хазиначини чақириб, у ердан қимматбахо тош келтиришни бюрди ва атрофидаги вазирларига уни бирма-бир синдиришга амр қилди. Барчалари султонга қарата, бу амрингиз борасида қайта фикр юритиб кўрсангиз бўлар эди, дейишди. Улар тошни синдиришдан бош тортдилар. Султон Иёзга уни синдиришга амр қилди. Иёз уни икки тош орасига олиб синдирмоқчи бўлди. Шунда вазирлардан бири уни маломат қилиб, шундай қимматбахо тошни парчалайсанми, деди. Иёз султон сўзини синдиргандан кўра, қимматбахо тошни синдирган яхшироқдир.