- Тақво, Аллоҳ таолодан қўрқиш ва ҳавойи нафсга эрк бермаслик.

- Бошқалар ҳақида яхши гумонда бўлиш.

- Масалада лутфли бўлиш ва хилофда юмшоқ бўлиш.

- Қарши тараф ҳақида ҳукм чиқаришдан олдин унинг далилларини ўрганиш.

- «Билмайман», дейиш илмнинг ярми.

- Мўътадил бўлиш ва мутаассибликни тарк қилиш.

- Ўзининг камчилигини тан олиш.

- Ҳақ зоҳир бўлганда, унга қайтиш ва бўйсуниш.

- Қарши тараф айтмаган гапни айтди, дея туҳмат қилмаслик.

- Қарши тараф айтган гапнинг ўзини нақл қилиш ва воситачилардан четланиш.

- Уламоларнинг қоқилиши пайидан бўлиш эсипастларнинг ишидир.

- Таъвилнинг эҳтимоли бор гапларда мухолифни фосиққа ёки бидъатчига чиқариш жоҳилликдир ва ҳоказо...

Ушбу қоидаларга амал қилиб, фақиҳлар бир-бирларининг ҳурматларини жойига қўйганлар ва илмнинг ривожига катта ҳисса қўшганлар. Ушбу одоблар доирасидан чиққанларни қаттиқ қоралаганлар. Бугунги кунда ҳам мазкур хилоф одоби қоидаларига эҳтиёжимиз жуда ҳам кучли.

"Мазҳаблар – бирлик рамзи" китобидан